SON KOLTUK ASANSÖRÜ,John Irving tarafından
John Irving’in yeni romanı “The Last Chairlift”in kahramanı Adam Brewster’ın başına çok şey gelir. Gerçekten de içi doldurulmamış olsaydı, bir Irving romanı olmazdı – yayları tuhaf açılardan çıkan şu kanepelerden biri gibi, bazen gereğinden fazla doldurulur.
Ama asıl olay, muhtemelen Adam’ın atletik, evli olmayan annesi Rachel “Little Ray” Brewster’ın 13 yaşında, yatakta ona ayak basması, omuzlarını şilteye bastırması ve ona az önce diktiği türden “kanunsuz” bir öpücük vermesidir. muhtemel yeni erkek arkadaş.
Bir ya da iki sayfada, Adam – Mukaddes Kitabın ilk erkeğinin adını taşıyan, birinci tekil şahıs ağzından anlatarak – bir ensest kurbanının tüm çelişkili duygularını hızla karıştırır: merak, korku, kafa karışıklığı, öfke, sadakat.
Sonra gizliliğe heyecan verici ve endişeli iniş. Romancı, senarist ve Irving’in yakın çağdaşı olan ve 11 yaşındayken bir kadın tarafından cinsel istismara uğradığını söyleyen Adam, “Sevdiğiniz insanlardan sır sakladığınızda bir çocuk kadar rahat uyuyamazsınız” diyor. “İşte o zaman büyümenin gerçekleştiğini anlarsın, gerçi senin önünde daha çok büyümen var – kesinlikle yaptım.”
Bu, yaratıcısının alışılagelmiş atasözleri, gerizekalılıkları, araları ve Rabelais aşırılıklarıyla hareket etmekten çok dolambaçlı eski moda bir bildungsroman’ın en hassas anlarından biridir. Kitabın 900 sayfasını takip eden okuyucular, Adam’ı ve geniş ailesini, yüzyılın ortalarındaki tanıdık Irving uğrak yeri olan Exeter, NH; Reagan dönemi New York City’ye ve Roma Katolik Kilisesi’nin AIDS krizi konusundaki duyarsızlığına; Trump’ın seçilmesine ve Toronto’ya (Irving’in 2014’ten beri yaşadığı yer).
Kitap, “Moby-Dick”, “Bartleby the Scrivener” ve “Büyük Beklentiler”e göndermelerle cömertçe metinlerarasıdır; John Updike, Kurt Vonnegut ve Graham Greene’e; ve daha da şaşırtıcı bir şekilde, Ludwig Bemelmans’ın “Madeline”ına. Ayrıca ürpertici noir, caper noir, gunfighter noir, porno noir içeren eğlenceli bir kara sinema sınıflandırması da elde ediyoruz. Adam, “30 yaşın üzerindeyken ve bir çocuk gibi gülümsediğinizde, bunda kara bir şeyler vardır” diyor.
Bir zamanlar harika olan Irving, şimdi 30 yaşın üzerinde 50 yaşında ve aklında ölümlülük – ve belki de mirası – var. Gişe rekorları kıran filmi “Garp’a Göre Dünya” 1978’de yayınlandı; O zamandan beri birkaç megahit aldı (“Şarap Evi Kuralları”; “Owen Meany için Bir Dua”; “Bir Yıllık Dul”), aynı zamanda birkaç küstahlık yaptı. Eski bir rekabetçi güreşçi olan Adam gibi, edebiyatçı Irving de kolay kategorizasyona meydan okuyarak analitik kavrayıştan sıyrılma eğilimindedir. Daha yaşlı bir erkek arkadaş, onun “bir şekilde bir havaalanı karton kapaklı romancısı olduğuna… iyi bir şekilde” inanıyor. En sonuncusu, JFK’den Sidney’e kadar aralıklı olarak yatıştırılırsa ve iğrendirilirse kesinlikle sizi meşgul edecektir.
Irving’in 15. romanı olan “Son Telesiyej” (ve kendisi de itiraf etti ki, son uzun romanı), ilk başta Claudio’nun “Ölçü İçin Ölçü”deki ölümü kucaklamakla ilgili satırından (şimdi de epigraf) “Gelin Olarak Karanlık” başlığını taşıyordu. Karanlık, filmler için de bir ön koşuldur ve yapılmamış olanlar Adam Brewster’a musallat olur; Kitabın bölümleri senaryo biçiminde teslim edilir. Dramatis personae, “şüpheli yargı öpücüğü”nden kısa bir süre sonra kahramanımıza görünmeye başlayan bir hayaletler çetesini içerir.
Bunlardan biri, Adam’dan “tek benim” olarak bahseden bir kayak hocası olan annesinin gizemli bir şekilde çekingen olduğu, Adam’ın olmayan babası olabilir – başka bir Irving elyafı olan babalar yok. Romanın yeni başlığı, cennete yükselmek için son bir şans ya da daha uğursuz bir şey öneriyor: tüm operasyon kapanmadan önce bir inişli çıkışlı koşu daha.
Irvingworld, roman yazmanın daha kaslı hissettirdiği, hatta romancıların ünlülerin talk show’lara çıkardıkları zamanlarda bile spor gibi hissettirdiği bir nostaljiyi çağrıştırıyor. Ancak bu uzun süreli ikamet, insanın gözlerini kırpıştırarak ve sersemlemiş bir şekilde ortaya çıktığı amansız bir kelime çığı gibi hissedebilir – çok fazla okunmayacak kadar hayatta kalan bir kitap.
Irving uzun süredir karakterleri şok edici ve beklenmedik şekillerde sakatlayıp öldürdü ve “Son Telesiyej”den kan o kadar hızlı akıyor ki – belki de Adam küçük oğlu ve düşmanca karısıyla birlikte tarihi ve ürkütücü bir Colorado oteline yolculuk yaptığı için – birileri başka bir Orta Kaş Ustası: Stephen King ile düet yapıyormuş gibi huzursuzluk hissi.
Adem akrabalarının yıldırım çarpmasını izleyecek; raydan çıkmış bir trenin altında mahsur kaldı; Gallows Lounge adlı bir komedi kulübünde vurularak öldürüldü; Darağacı’ndan yine ölüme mahkûm olan, Damaged Don adlı bir sanatçının söylediği “No Lucky Star” adlı şarkıyı dinlerken bir kamyonda yoldan çıkmak.
Brewster’lar, Little Ray’in kızkardeşlerinin gıcırtılarına karşı sürekli olarak uyku düzeni konusunda tereddüt eden tuhaf bir gruptur. (“Kötü eleştirmenler, kurgumdaki sevimsiz teyzeleri nasıl kovduğumdan ya da onlardan nasıl kurtulduğumdan şikayet ettiler, ama bu eleştirmenler Abigail Teyzeyi veya Martha Teyzeyi asla tanımadılar” diye yazıyor Adam.) “Friends”in bölümlerinde olduğu gibi, kız arkadaşlarına takma adlar verilecek. “Topal Olan” ve “Kolu Alçıda Uzun Olan” gibi. Fibroidlerden kanama yapacaklar, merdivenlerden baş aşağı yuvarlanacaklar ve yatağında bağırsak kontrolünü kaybedecekler. Genitaller ürkütücü bir şekilde ezilir ve değerlendirilir. “Duyduğuma göre senin vajinan kadar büyük bir vajinan var. balo salonuKüçük Ray, telefonda oğlunun eski sevgililerinden birine dudak büküyor.
Irving, Adam’ın üvey babası olacak küçük bir öğretmen olan Elliot Barlow’a ve Adam’ın kız arkadaşı Em ile pandomim yapan kız arkadaşı Em ile Gallows’da “Two Dykes, One Who Talks” adlı stand-up konseri veren lezbiyen kuzeni Nora’ya karşı çok nazik. konuşmak yerine. Kitabın ilk bölümünde Em’in ağzından duyduğumuz tek şey, bir garsonun tepsisini düşürmesine, bir sürahi dökmesine ve dizlerinin üzerine düşmesine neden olacak kadar yüksek ve sürekli bir orgazmdır. Adam, “Altyazılı yabancı filmlerde bile böyle bir şey duymadım” diye yazıyor. Hala Sayfa 866’daki bu etkileyici zirveden bahsediyor.
Irving, romanlarında “queer” yalnızca eski, aşağılayıcı, iddia edilmemiş anlamda kullanılsa da, uzun zamandır queerliğin şampiyonu olmuştur. Little Ray’in asıl sıkıntısı Molly (genellikle sadece “tırmanıcı” olarak anılır) adında bir iz tımarcısı olarak çıkıyor. Elliot (“kar ayakkabısı”) sonunda cinsiyetleri değiştirecek ve bu, Adam’ın sevgisini ve koruyuculuğunu kışkırtan bir değişiklik. Molly, bu kitabın ara sıra yazdığı bir yazısında, “İnsanları sevmenin birden fazla yolu var, Kid,” diyor. aww, kehribar aydınlatmalı kenarlar.
Vaaz veren ve yer yer alaycı bir şekilde müstehcen olan “Son Telesiyej”, hava açıkken ve arazi pürüzsüzken zevkli esnemelere sahiptir. Ama büyük bir özetlemeyi özleyen bir Irving hayranı değilseniz, romanın çokluğu sizi boğabilir.
SON KOLTUK ASANSÖRÜ, tarafından John Irving | 912 s. | Simon & Schuster | 38 $
John Irving’in yeni romanı “The Last Chairlift”in kahramanı Adam Brewster’ın başına çok şey gelir. Gerçekten de içi doldurulmamış olsaydı, bir Irving romanı olmazdı – yayları tuhaf açılardan çıkan şu kanepelerden biri gibi, bazen gereğinden fazla doldurulur.
Ama asıl olay, muhtemelen Adam’ın atletik, evli olmayan annesi Rachel “Little Ray” Brewster’ın 13 yaşında, yatakta ona ayak basması, omuzlarını şilteye bastırması ve ona az önce diktiği türden “kanunsuz” bir öpücük vermesidir. muhtemel yeni erkek arkadaş.
Bir ya da iki sayfada, Adam – Mukaddes Kitabın ilk erkeğinin adını taşıyan, birinci tekil şahıs ağzından anlatarak – bir ensest kurbanının tüm çelişkili duygularını hızla karıştırır: merak, korku, kafa karışıklığı, öfke, sadakat.
Sonra gizliliğe heyecan verici ve endişeli iniş. Romancı, senarist ve Irving’in yakın çağdaşı olan ve 11 yaşındayken bir kadın tarafından cinsel istismara uğradığını söyleyen Adam, “Sevdiğiniz insanlardan sır sakladığınızda bir çocuk kadar rahat uyuyamazsınız” diyor. “İşte o zaman büyümenin gerçekleştiğini anlarsın, gerçi senin önünde daha çok büyümen var – kesinlikle yaptım.”
Bu, yaratıcısının alışılagelmiş atasözleri, gerizekalılıkları, araları ve Rabelais aşırılıklarıyla hareket etmekten çok dolambaçlı eski moda bir bildungsroman’ın en hassas anlarından biridir. Kitabın 900 sayfasını takip eden okuyucular, Adam’ı ve geniş ailesini, yüzyılın ortalarındaki tanıdık Irving uğrak yeri olan Exeter, NH; Reagan dönemi New York City’ye ve Roma Katolik Kilisesi’nin AIDS krizi konusundaki duyarsızlığına; Trump’ın seçilmesine ve Toronto’ya (Irving’in 2014’ten beri yaşadığı yer).
Kitap, “Moby-Dick”, “Bartleby the Scrivener” ve “Büyük Beklentiler”e göndermelerle cömertçe metinlerarasıdır; John Updike, Kurt Vonnegut ve Graham Greene’e; ve daha da şaşırtıcı bir şekilde, Ludwig Bemelmans’ın “Madeline”ına. Ayrıca ürpertici noir, caper noir, gunfighter noir, porno noir içeren eğlenceli bir kara sinema sınıflandırması da elde ediyoruz. Adam, “30 yaşın üzerindeyken ve bir çocuk gibi gülümsediğinizde, bunda kara bir şeyler vardır” diyor.
Bir zamanlar harika olan Irving, şimdi 30 yaşın üzerinde 50 yaşında ve aklında ölümlülük – ve belki de mirası – var. Gişe rekorları kıran filmi “Garp’a Göre Dünya” 1978’de yayınlandı; O zamandan beri birkaç megahit aldı (“Şarap Evi Kuralları”; “Owen Meany için Bir Dua”; “Bir Yıllık Dul”), aynı zamanda birkaç küstahlık yaptı. Eski bir rekabetçi güreşçi olan Adam gibi, edebiyatçı Irving de kolay kategorizasyona meydan okuyarak analitik kavrayıştan sıyrılma eğilimindedir. Daha yaşlı bir erkek arkadaş, onun “bir şekilde bir havaalanı karton kapaklı romancısı olduğuna… iyi bir şekilde” inanıyor. En sonuncusu, JFK’den Sidney’e kadar aralıklı olarak yatıştırılırsa ve iğrendirilirse kesinlikle sizi meşgul edecektir.
Irving’in 15. romanı olan “Son Telesiyej” (ve kendisi de itiraf etti ki, son uzun romanı), ilk başta Claudio’nun “Ölçü İçin Ölçü”deki ölümü kucaklamakla ilgili satırından (şimdi de epigraf) “Gelin Olarak Karanlık” başlığını taşıyordu. Karanlık, filmler için de bir ön koşuldur ve yapılmamış olanlar Adam Brewster’a musallat olur; Kitabın bölümleri senaryo biçiminde teslim edilir. Dramatis personae, “şüpheli yargı öpücüğü”nden kısa bir süre sonra kahramanımıza görünmeye başlayan bir hayaletler çetesini içerir.
Bunlardan biri, Adam’dan “tek benim” olarak bahseden bir kayak hocası olan annesinin gizemli bir şekilde çekingen olduğu, Adam’ın olmayan babası olabilir – başka bir Irving elyafı olan babalar yok. Romanın yeni başlığı, cennete yükselmek için son bir şans ya da daha uğursuz bir şey öneriyor: tüm operasyon kapanmadan önce bir inişli çıkışlı koşu daha.
Irvingworld, roman yazmanın daha kaslı hissettirdiği, hatta romancıların ünlülerin talk show’lara çıkardıkları zamanlarda bile spor gibi hissettirdiği bir nostaljiyi çağrıştırıyor. Ancak bu uzun süreli ikamet, insanın gözlerini kırpıştırarak ve sersemlemiş bir şekilde ortaya çıktığı amansız bir kelime çığı gibi hissedebilir – çok fazla okunmayacak kadar hayatta kalan bir kitap.
Irving uzun süredir karakterleri şok edici ve beklenmedik şekillerde sakatlayıp öldürdü ve “Son Telesiyej”den kan o kadar hızlı akıyor ki – belki de Adam küçük oğlu ve düşmanca karısıyla birlikte tarihi ve ürkütücü bir Colorado oteline yolculuk yaptığı için – birileri başka bir Orta Kaş Ustası: Stephen King ile düet yapıyormuş gibi huzursuzluk hissi.
Adem akrabalarının yıldırım çarpmasını izleyecek; raydan çıkmış bir trenin altında mahsur kaldı; Gallows Lounge adlı bir komedi kulübünde vurularak öldürüldü; Darağacı’ndan yine ölüme mahkûm olan, Damaged Don adlı bir sanatçının söylediği “No Lucky Star” adlı şarkıyı dinlerken bir kamyonda yoldan çıkmak.
Brewster’lar, Little Ray’in kızkardeşlerinin gıcırtılarına karşı sürekli olarak uyku düzeni konusunda tereddüt eden tuhaf bir gruptur. (“Kötü eleştirmenler, kurgumdaki sevimsiz teyzeleri nasıl kovduğumdan ya da onlardan nasıl kurtulduğumdan şikayet ettiler, ama bu eleştirmenler Abigail Teyzeyi veya Martha Teyzeyi asla tanımadılar” diye yazıyor Adam.) “Friends”in bölümlerinde olduğu gibi, kız arkadaşlarına takma adlar verilecek. “Topal Olan” ve “Kolu Alçıda Uzun Olan” gibi. Fibroidlerden kanama yapacaklar, merdivenlerden baş aşağı yuvarlanacaklar ve yatağında bağırsak kontrolünü kaybedecekler. Genitaller ürkütücü bir şekilde ezilir ve değerlendirilir. “Duyduğuma göre senin vajinan kadar büyük bir vajinan var. balo salonuKüçük Ray, telefonda oğlunun eski sevgililerinden birine dudak büküyor.
Irving, Adam’ın üvey babası olacak küçük bir öğretmen olan Elliot Barlow’a ve Adam’ın kız arkadaşı Em ile pandomim yapan kız arkadaşı Em ile Gallows’da “Two Dykes, One Who Talks” adlı stand-up konseri veren lezbiyen kuzeni Nora’ya karşı çok nazik. konuşmak yerine. Kitabın ilk bölümünde Em’in ağzından duyduğumuz tek şey, bir garsonun tepsisini düşürmesine, bir sürahi dökmesine ve dizlerinin üzerine düşmesine neden olacak kadar yüksek ve sürekli bir orgazmdır. Adam, “Altyazılı yabancı filmlerde bile böyle bir şey duymadım” diye yazıyor. Hala Sayfa 866’daki bu etkileyici zirveden bahsediyor.
Irving, romanlarında “queer” yalnızca eski, aşağılayıcı, iddia edilmemiş anlamda kullanılsa da, uzun zamandır queerliğin şampiyonu olmuştur. Little Ray’in asıl sıkıntısı Molly (genellikle sadece “tırmanıcı” olarak anılır) adında bir iz tımarcısı olarak çıkıyor. Elliot (“kar ayakkabısı”) sonunda cinsiyetleri değiştirecek ve bu, Adam’ın sevgisini ve koruyuculuğunu kışkırtan bir değişiklik. Molly, bu kitabın ara sıra yazdığı bir yazısında, “İnsanları sevmenin birden fazla yolu var, Kid,” diyor. aww, kehribar aydınlatmalı kenarlar.
Vaaz veren ve yer yer alaycı bir şekilde müstehcen olan “Son Telesiyej”, hava açıkken ve arazi pürüzsüzken zevkli esnemelere sahiptir. Ama büyük bir özetlemeyi özleyen bir Irving hayranı değilseniz, romanın çokluğu sizi boğabilir.
SON KOLTUK ASANSÖRÜ, tarafından John Irving | 912 s. | Simon & Schuster | 38 $