Filistin atkısı muhtemelen şu anda dünyadaki en politik içerikli kumaş parçası. Hamas’ın İsrail’e düzenlediği terör saldırısı olan 7 Ekim’den bu yana Sonnenallee’de daha sık görülüyor. Pazartesi gününden bu yana, okul senatörü Katharina Günther-Wünsch’ün kararıyla bu atkının Berlin okullarında takılması yasaklandı. Çünkü bu, İsrail’e yönelik saldırıların onaylanması veya tasdiki olarak ya da Hamas veya Hizbullah gibi terör örgütlerine desteğin ifadesi olarak anlaşılabilir. Peki bu nasıl ortaya çıktı?
Arapça’da keffiyeh olarak bilinen Filistin atkısı, başlangıçta birçok Arap ülkesinde saha çalışanlarını güneşten koruyan zararsız bir baş örtüsüydü. 1930’lu yıllarda masumiyetini kaybetmiş olsa da bugün hâlâ orada yaygın olarak kullanılıyor. Bu, Hitler’in 1940’larda Berlin’de yaşayan arkadaşı Kudüs Müftüsü Muhammed Emin el-Hüseyni tarafından yapıldı.
Reklam | Okumaya devam etmek için kaydırın
1936’dan 1939’a kadar Yahudi göçmenlere ve daha sonra Akdeniz ile Ürdün arasındaki bölgede manda sahibi olan İngilizlere karşı Arap isyanına öncülük etti. Arap üst sınıfını, kırsal Arap nüfusuyla dayanışmanın sembolü olarak keffiyeh giymeye çağırdı. O zamana kadar Balkanlar’da ve Doğu’da yaygın olan ve adını Fas’ın aynı adlı şehrinden alan Fes, başlarını süslerken, 1937’den itibaren Osmanlı’nın milli başlığı olmuştu.
Batı’da Kufiya öncelikle Yaser Arafat aracılığıyla tanındı. Bu 1970’lerdeydi ve o zamandan beri buna Filistin şalı deniyor. Siyah beyaz versiyon, Filistin Özerk Toprakları’nın, yani Batı Şeria ve Gazze’nin ilk başkanının ticari markasıydı. Arafat aynı zamanda Filistin Kurtuluş Örgütü’nün (FKÖ) başkanı ve İsrail’e karşı çok sayıda terör saldırısı düzenleyen El Fetih’in kurucu ortağı ve geçici lideriydi. Daha sonra 1993’te İsrail’le barış görüşmelerine katıldı ve bunun için 1994’te İsrail Devlet Başkanı Şimon Peres’le birlikte Nobel Barış Ödülü’nü aldı. Bunu kabul ettiğinde, bugünlerde Berlin okullarında hoş karşılanmayan bir eşarp takıyordu. Arafat’ın bunu giyme şeklinin sembolik olduğu iddia ediliyor. İsrail de dahil olmak üzere Filistin bölgesini anımsatması amaçlanan bir şekil olan üçgen şeklinde sağ omzunun üzerinden sarkıyor.
Joschka Fischer Filistin eşarbını taktı mı?
1970’ler aynı zamanda Filistin eşarbının Almanya’da da ya Arafat aracılığıyla ya da Sosyalist Alman Öğrenci Derneği’nin bir üyesi olarak 1969’da FKÖ dayanışma konferansına katılan daha sonraki Dışişleri Bakanı Joschka Fischer aracılığıyla yayıldığı dönemdi. Arafat’ın daveti üzerine katıldı. Arafat’ın hedefi Batı’da İsrail’e karşı mücadeleye taraftar kazanmaktı; konferansta İsrail’le sonuna kadar savaşma tehdidinde bulundu. Fischer yalnızca 30 yıldan fazla bir süre sonra orada olduğunu itiraf etti. Bugüne kadar Filistinli atkısı taktığını inkar ediyor. Diğerleri onu hatırlayabilmek ister. Hiçbir fotoğraf yok, yalnızca Joschka Fischer’in Hessen bakanı olarak yemin ederken giydiği spor ayakkabılarıyla tekrarlanan fotoğrafları var. Olası tek kumaş aktivisti o değil. Sosyalist Alman Öğrenci Birliği’nden ortaya çıkan Filistin Komitesi üyelerinin, FKÖ eğitim kamplarında kaldıkları kıyafetleri yanlarında getirdikleri söyleniyor.
Yaser Arafat Filistin eşarbıylaZuma/Imago
Her halükarda, 1970’lerde kültürel tahsis henüz bir sorun değildi ve Filistin atkısı hızla yayıldı. Sol görüşlü gençlerin aksesuarıydı ve Frankfurt am Main Havalimanı’nın batı pistine karşı veya polisin göz yaşartıcı gazla gelmesi durumunda işgal edilen evlerin boşaltılmasına karşı yapılan gösteriler sırasında pratik görünüyordu. Ancak dürüst olmak gerekirse pamuklu kumaşın pek faydası olmadı. Ancak bununla kendinizi gizleyebilirsiniz. Hamburg Sosyal Araştırma Enstitüsü’nden siyaset bilimci Wolfgang Kraushaar, bunu yasadışılıkla oynamanın sembolü olarak nitelendirdi.
Ama aynı zamanda mazlumlarla dayanışmanın da göstergesiydi. Ya da Jens Balzer’in “Temellük Etiği” adlı makalesinde yazdığı gibi: “Antiemperyalist sol, ‘Üçüncü Dünya’nın yağmur ormanlarından ve çöllerinden gelen ‘basit’, yabancılaşmamış halkların kurtuluş mücadeleleriyle özdeşleşmeyi tercih etti. En popüler moda malzemesi Bu dönemde Arafat Bezi diye adlandırılan kumaş vardı. Küresel emperyalizme karşı mücadelede herkes bir şekilde Filistinli olmak istiyordu. FKÖ lideri Yaser Arafat bir bakıma sol alternatif kültürün Winnetou’sundan başka bir şey değildi.” Filistinlilerin mücadelesinin ve dolayısıyla atkılarının idealize edilmiş yorumu temelde bir yanlış anlaşılmaya dayanıyor. Filistinliler kendilerini evrensel bir kurtuluş mücadelesinin parçası olarak ya da bugün söylendiği gibi sömürgecilik karşıtı mücadelenin bir parçası olarak görmedikleri için, Batı’daki bazılarının belki de görmezden geldiği ve anti-Semitik bileşenlerini göz ardı ettiği ulusal çıkarları vardı. görmezden gelirken diğerleri onlarla özdeşleşir.
Kısaltılmış şekliyle Pali kumaşı, Federal Almanya Cumhuriyeti’nde ve neredeyse aynı anda Doğu Almanya’da bir moda öğesi haline geldi, ancak muhtemelen Doğu’daki bir mağazadan satın alamazsınız. Sponsorlar, bir şekilde yankı uyandırsa bile, bunun ideolojik olarak suçlandığının pek farkına varmadılar. 80’lerde markalı giysiler giyen gençlerin kendilerine verdiği isim olan popper, asla Pali Feudel’i giymezdi ve muhtemelen Junge Union’ın da bir üyesi olmazdı. 80’lerin ortasından sonuna kadar bir noktada eşarp, artık moda olmadığı veya ideolojik olarak uygun olmadığı için ortadan kayboldu. Önce boyunlarından, sonraları masa örtüsü olarak kullananlar vardı, bu da boyutundan dolayı sorun olmuyordu. 1990’ların sonlarından bu yana, özellikle aşırı sağcılar ve neo-Naziler, eşarbı Yahudi aleyhtarı bir sembol olarak takıyor.
Lala Berlin etiketinden kaşmirden yapılmış bir Filistin atkısı
2000’li yılların sonunda Pali kumaşı moda açısından kısa bir rönesans yaşadı. O dönem İranlı tasarımcı Leyla Piedayesh’in markası olan Lala Berlin, Filistin eşarbını kaşmir atkıya dönüştürmesiyle tanınıyordu; fiyatı 300 avro civarındaydı. Piedayesh, siyasi patlayıcılık hakkında hiçbir şey bilmediğini iddia ediyor, ancak isyanın halesinin bugün hala Filistin eşarbında asılı olması ve satışları artırıcı bir etkiye sahip olması muhtemel. Çünkü daha fazla tasarımcı bu parçadan haberdar oldu. Britanyalı John Galliano, modellerini Paris Moda Haftası 2007’nin başlangıcında gaz maskeleri ve Filistin eşarplarıyla podyumlara gönderdi; Cecilie Copenhagen markasının kurucusu Danimarkalı tasarımcı Cecilie Jørgensen, neredeyse yalnızca polarize edici desenlerle çalışıyor, bluzları, elbiseleri dikiyor. , pantolon ve şort ondan. Bir röportajında, parti kıyafeti ararken annesinin dolabında iki Pali şalı bulduğunu ve bunları üstüne diktiğini anlattı. Bu onun başarılı moda kariyerinin başlangıcıydı.
İngiliz tasarımcı John Galliano, 2007 Paris Moda Haftası başlangıcında modellerini Filistin eşarbıyla podyuma çıkardı.Abacapress/Imago
Ancak hiçbir zaman 70’lerdeki kadar yaygınlaşmadı. Filistin eşarbının Bonn Federal Almanya Cumhuriyeti Tarihi Evi’nin “1974’ten günümüze” bölümünde sergilenmesi, bunun geçmişte kaldığına inanıldığını kanıtlıyor.
Korsan Partisi üyesi Gerwald Claus-Brunner’ın, 2011’de Berlin Temsilciler Meclisi’ne başında Filistin eşarbıyla gelmesi bir kez daha tartışma yarattı. Münih ve Yukarı Bavyera Yahudi Cemaati başkanı Charlotte Knobloch, o sırada ona, bezin yalnızca Üçüncü Dünya ve Batı Solunun kurtuluş hareketlerinin bir sembolü olmadığını, aynı zamanda milliyetçiliği, silahlı mücadeleyi ve direnişi de temsil ettiğini yazmıştı. Siyonizm karşıtlığı. Bunu yaparken, “bilinçli veya bilinçsiz olarak” ulusal, Yahudi karşıtı bir duygunun ve Batı modernliğine karşı mücadelede şiddete sempatinin sinyalini veriyor. Brunner’ın hâlâ onu elinde tutmasına izin veriliyordu.
O zamandan bu yana Filistin eşarbı konusunda bugüne kadar bir sessizlik hakim; Neukölln’ün Sonnenallee bölgesindeki bazı mağazalarda asılı olmasına ve Amazon’da Çin malı 4,99 avroya satın alınabilmesine rağmen sokaklardan büyük ölçüde kayboldu. Bir incelemede birisi kumaşın güçlü kimyasal kokusundan şikayetçi oldu.
Arapça’da keffiyeh olarak bilinen Filistin atkısı, başlangıçta birçok Arap ülkesinde saha çalışanlarını güneşten koruyan zararsız bir baş örtüsüydü. 1930’lu yıllarda masumiyetini kaybetmiş olsa da bugün hâlâ orada yaygın olarak kullanılıyor. Bu, Hitler’in 1940’larda Berlin’de yaşayan arkadaşı Kudüs Müftüsü Muhammed Emin el-Hüseyni tarafından yapıldı.
Reklam | Okumaya devam etmek için kaydırın
1936’dan 1939’a kadar Yahudi göçmenlere ve daha sonra Akdeniz ile Ürdün arasındaki bölgede manda sahibi olan İngilizlere karşı Arap isyanına öncülük etti. Arap üst sınıfını, kırsal Arap nüfusuyla dayanışmanın sembolü olarak keffiyeh giymeye çağırdı. O zamana kadar Balkanlar’da ve Doğu’da yaygın olan ve adını Fas’ın aynı adlı şehrinden alan Fes, başlarını süslerken, 1937’den itibaren Osmanlı’nın milli başlığı olmuştu.
Batı’da Kufiya öncelikle Yaser Arafat aracılığıyla tanındı. Bu 1970’lerdeydi ve o zamandan beri buna Filistin şalı deniyor. Siyah beyaz versiyon, Filistin Özerk Toprakları’nın, yani Batı Şeria ve Gazze’nin ilk başkanının ticari markasıydı. Arafat aynı zamanda Filistin Kurtuluş Örgütü’nün (FKÖ) başkanı ve İsrail’e karşı çok sayıda terör saldırısı düzenleyen El Fetih’in kurucu ortağı ve geçici lideriydi. Daha sonra 1993’te İsrail’le barış görüşmelerine katıldı ve bunun için 1994’te İsrail Devlet Başkanı Şimon Peres’le birlikte Nobel Barış Ödülü’nü aldı. Bunu kabul ettiğinde, bugünlerde Berlin okullarında hoş karşılanmayan bir eşarp takıyordu. Arafat’ın bunu giyme şeklinin sembolik olduğu iddia ediliyor. İsrail de dahil olmak üzere Filistin bölgesini anımsatması amaçlanan bir şekil olan üçgen şeklinde sağ omzunun üzerinden sarkıyor.
Joschka Fischer Filistin eşarbını taktı mı?
1970’ler aynı zamanda Filistin eşarbının Almanya’da da ya Arafat aracılığıyla ya da Sosyalist Alman Öğrenci Derneği’nin bir üyesi olarak 1969’da FKÖ dayanışma konferansına katılan daha sonraki Dışişleri Bakanı Joschka Fischer aracılığıyla yayıldığı dönemdi. Arafat’ın daveti üzerine katıldı. Arafat’ın hedefi Batı’da İsrail’e karşı mücadeleye taraftar kazanmaktı; konferansta İsrail’le sonuna kadar savaşma tehdidinde bulundu. Fischer yalnızca 30 yıldan fazla bir süre sonra orada olduğunu itiraf etti. Bugüne kadar Filistinli atkısı taktığını inkar ediyor. Diğerleri onu hatırlayabilmek ister. Hiçbir fotoğraf yok, yalnızca Joschka Fischer’in Hessen bakanı olarak yemin ederken giydiği spor ayakkabılarıyla tekrarlanan fotoğrafları var. Olası tek kumaş aktivisti o değil. Sosyalist Alman Öğrenci Birliği’nden ortaya çıkan Filistin Komitesi üyelerinin, FKÖ eğitim kamplarında kaldıkları kıyafetleri yanlarında getirdikleri söyleniyor.
Yaser Arafat Filistin eşarbıylaZuma/Imago
Her halükarda, 1970’lerde kültürel tahsis henüz bir sorun değildi ve Filistin atkısı hızla yayıldı. Sol görüşlü gençlerin aksesuarıydı ve Frankfurt am Main Havalimanı’nın batı pistine karşı veya polisin göz yaşartıcı gazla gelmesi durumunda işgal edilen evlerin boşaltılmasına karşı yapılan gösteriler sırasında pratik görünüyordu. Ancak dürüst olmak gerekirse pamuklu kumaşın pek faydası olmadı. Ancak bununla kendinizi gizleyebilirsiniz. Hamburg Sosyal Araştırma Enstitüsü’nden siyaset bilimci Wolfgang Kraushaar, bunu yasadışılıkla oynamanın sembolü olarak nitelendirdi.
Ama aynı zamanda mazlumlarla dayanışmanın da göstergesiydi. Ya da Jens Balzer’in “Temellük Etiği” adlı makalesinde yazdığı gibi: “Antiemperyalist sol, ‘Üçüncü Dünya’nın yağmur ormanlarından ve çöllerinden gelen ‘basit’, yabancılaşmamış halkların kurtuluş mücadeleleriyle özdeşleşmeyi tercih etti. En popüler moda malzemesi Bu dönemde Arafat Bezi diye adlandırılan kumaş vardı. Küresel emperyalizme karşı mücadelede herkes bir şekilde Filistinli olmak istiyordu. FKÖ lideri Yaser Arafat bir bakıma sol alternatif kültürün Winnetou’sundan başka bir şey değildi.” Filistinlilerin mücadelesinin ve dolayısıyla atkılarının idealize edilmiş yorumu temelde bir yanlış anlaşılmaya dayanıyor. Filistinliler kendilerini evrensel bir kurtuluş mücadelesinin parçası olarak ya da bugün söylendiği gibi sömürgecilik karşıtı mücadelenin bir parçası olarak görmedikleri için, Batı’daki bazılarının belki de görmezden geldiği ve anti-Semitik bileşenlerini göz ardı ettiği ulusal çıkarları vardı. görmezden gelirken diğerleri onlarla özdeşleşir.
Kısaltılmış şekliyle Pali kumaşı, Federal Almanya Cumhuriyeti’nde ve neredeyse aynı anda Doğu Almanya’da bir moda öğesi haline geldi, ancak muhtemelen Doğu’daki bir mağazadan satın alamazsınız. Sponsorlar, bir şekilde yankı uyandırsa bile, bunun ideolojik olarak suçlandığının pek farkına varmadılar. 80’lerde markalı giysiler giyen gençlerin kendilerine verdiği isim olan popper, asla Pali Feudel’i giymezdi ve muhtemelen Junge Union’ın da bir üyesi olmazdı. 80’lerin ortasından sonuna kadar bir noktada eşarp, artık moda olmadığı veya ideolojik olarak uygun olmadığı için ortadan kayboldu. Önce boyunlarından, sonraları masa örtüsü olarak kullananlar vardı, bu da boyutundan dolayı sorun olmuyordu. 1990’ların sonlarından bu yana, özellikle aşırı sağcılar ve neo-Naziler, eşarbı Yahudi aleyhtarı bir sembol olarak takıyor.
Lala Berlin etiketinden kaşmirden yapılmış bir Filistin atkısı
2000’li yılların sonunda Pali kumaşı moda açısından kısa bir rönesans yaşadı. O dönem İranlı tasarımcı Leyla Piedayesh’in markası olan Lala Berlin, Filistin eşarbını kaşmir atkıya dönüştürmesiyle tanınıyordu; fiyatı 300 avro civarındaydı. Piedayesh, siyasi patlayıcılık hakkında hiçbir şey bilmediğini iddia ediyor, ancak isyanın halesinin bugün hala Filistin eşarbında asılı olması ve satışları artırıcı bir etkiye sahip olması muhtemel. Çünkü daha fazla tasarımcı bu parçadan haberdar oldu. Britanyalı John Galliano, modellerini Paris Moda Haftası 2007’nin başlangıcında gaz maskeleri ve Filistin eşarplarıyla podyumlara gönderdi; Cecilie Copenhagen markasının kurucusu Danimarkalı tasarımcı Cecilie Jørgensen, neredeyse yalnızca polarize edici desenlerle çalışıyor, bluzları, elbiseleri dikiyor. , pantolon ve şort ondan. Bir röportajında, parti kıyafeti ararken annesinin dolabında iki Pali şalı bulduğunu ve bunları üstüne diktiğini anlattı. Bu onun başarılı moda kariyerinin başlangıcıydı.
İngiliz tasarımcı John Galliano, 2007 Paris Moda Haftası başlangıcında modellerini Filistin eşarbıyla podyuma çıkardı.Abacapress/Imago
Ancak hiçbir zaman 70’lerdeki kadar yaygınlaşmadı. Filistin eşarbının Bonn Federal Almanya Cumhuriyeti Tarihi Evi’nin “1974’ten günümüze” bölümünde sergilenmesi, bunun geçmişte kaldığına inanıldığını kanıtlıyor.
Korsan Partisi üyesi Gerwald Claus-Brunner’ın, 2011’de Berlin Temsilciler Meclisi’ne başında Filistin eşarbıyla gelmesi bir kez daha tartışma yarattı. Münih ve Yukarı Bavyera Yahudi Cemaati başkanı Charlotte Knobloch, o sırada ona, bezin yalnızca Üçüncü Dünya ve Batı Solunun kurtuluş hareketlerinin bir sembolü olmadığını, aynı zamanda milliyetçiliği, silahlı mücadeleyi ve direnişi de temsil ettiğini yazmıştı. Siyonizm karşıtlığı. Bunu yaparken, “bilinçli veya bilinçsiz olarak” ulusal, Yahudi karşıtı bir duygunun ve Batı modernliğine karşı mücadelede şiddete sempatinin sinyalini veriyor. Brunner’ın hâlâ onu elinde tutmasına izin veriliyordu.
O zamandan bu yana Filistin eşarbı konusunda bugüne kadar bir sessizlik hakim; Neukölln’ün Sonnenallee bölgesindeki bazı mağazalarda asılı olmasına ve Amazon’da Çin malı 4,99 avroya satın alınabilmesine rağmen sokaklardan büyük ölçüde kayboldu. Bir incelemede birisi kumaşın güçlü kimyasal kokusundan şikayetçi oldu.