ÇAĞDAŞ ŞARKININ FELSEFESİ,Bob Dylan tarafından
Benimle gelin ve Bob Dylan’ın dolambaçlı yeni kitabı “Çağdaş Song’un Felsefesi”ndeki tümce ve alt bentlerin yağmurunda duralım.
Dylan, Bobby Darin’in “Mack the Knife” ve Webb Pierce’ın “There Stands the Glass”dan Nina Simone’un “Don’t Let Me Be Misunderstood” ve Clash’in “London Calling”ine kadar 66 şarkı topladı ve onlara riffler yazdı.
Uzaktaki bir kaktüsün içinden tarot kartları gibi fırlattığı bu riffler, kendi şarkı sözlerine çok benziyor, o kadar ki bir parçam bunun yeni bir rekor olmasını istedi, bu satırların Dylan’ın 81’inden vızıldayarak geldiğini duymak istedim. -yaşındaki ciğerleri ve onun saçma sapan, dikenli uvulasını geçmiş.
İşte yarısı rastgele seçilen iki seçim:
İlk paragraf Marty Robbins’in “El Paso”su hakkında; ikincisi, Mose Allison’ın “Everybody Cryin’ Mercy”. Neredeyse tüm girişler kulağa böyle geliyor – onlar kehanet. Dylan, iftiralar atarak, güller savurarak, küfürler savurarak, bir sonraki yemeği için didinerek, eve yön vermeden, arka sokaklarda saklanarak (ayy, yanlış şarkıcı), çanları çalarak, şimdi yanlış konuşmayarak bu kitapta yürüyor.
Başka kim böyle geliyor? Dylan yarıkları Amerikan yaşamının göbeğini açar; bağırsakları dürtüyor; bu şarkılardan çok şey çıkarıyor. Tekdüzeliğe karşı tam bir savaş ve olmadığı zamanlar dışında tamamen harika. Ton tekrarlayıcı hale gelir. Çoğu durumda, Dylan’ın yorumlarını değiştirebilir, farklı şarkılara uygulayabilir ve farkı anlayamazsınız. Sonunda tükenmiş görünüyor; o dilin bir kısmını arıyor.
Okumaya devam ediyorsun çünkü o Dylan, çünkü her zaman ürkütücü küçük bir benzin istasyonu, bir Hint kumarhanesi, gezgin bir vaiz ya da bir sonraki köşede frengili yaşlı bir bayan var. Dylan’ın durumunun ne olduğunu bilmek istiyorsunuz. Muhtemelen birinin mezarına mesane dolusu PBR salmak üzere.
Tanrım, bu kitap kurnaz. Örneğin, Little Walter şarkısı “Key to the Highway” hakkında konuşurken, şu yorumu kaçırıyor: “Farklı şehirlere giden birçok anahtar aldım ama henüz hiçbir şeyi gerçekten incelemeyi denemedim.”
Dylan çaresizce epigrammatiktir. “Kaç sandalyeniz olursa olsun, sadece bir kıçınız var” diye yazıyor. Cher şarkısı hakkında: “Çingeneler, serseriler ve hırsızlar, ‘Birlikte akşam yemeği yemek istediğiniz üç tip insan sayın’ sorusunun yanıtı olabilir.”
“Çağdaş Şarkının Felsefesi”ndeki mizah, çoğu zaman tam gaz aydınlatmaya gider. Örneğin, Nudie Cohn olarak da bilinen terzi Nuta Kotlyarenko ve onun yapay elmas kaplı özel kıyafetleri hakkında bir bölümde Dylan, bize Neil Armstrong’un bir Nudie takımına gömüldüğünü ve Nudie’nin kendisinin eskiden Grand Ole Opry’de sahne aldığını söylüyor. bir “10 galonluk yarmulke.”
Carl Perkins’in mavi süet ayakkabılarının suçları çözebileceğini ve kayıp nesneleri bulabileceğini yazıyor. Willie Nelson’ın “Yolda Yeniden” adlı eserinin “New Mexico’daki bir konserden sonra mürettebata yayılan kalıcı bir antibiyotiğe dirençli dozdaki alkış” hakkındaki mısralarıyla daha iyi olup olmayacağını merak ediyor.
Who’s “My Generation”ın bir huzurevindeki 80 yaşındaki bir adamın bakış açısıyla söylendiğini, rock ‘n’ roll’un gerçek elçisinin Elvis’in değil Ricky Nelson olduğunu ve Rosemary Clooney’nin “Come On” şarkısının söylendiğini öne sürüyor. -a My House” sübyancı bir kitle katili hakkındadır. Yale’in “Whiffenpoof Song”unun Bing Crosby versiyonunun bir analizi var.
Bazen sadece şaka yaptığını umarsın. Diğer eleştirmenlerin de belirttiği gibi, bu kitapta bir kadın sorunu var. Bu 66 şarkıdan sadece dördü kadınlara ait. Seks için ödeme yapmak (“Mükemmel aşk değil, ama daha az sorunlu”) ve çoğul evlilik (kadınların da katılması gerektiğini söylüyor) lehine garip argümanlar var.
Neredeyse her kadın, bahsettiği herhangi bir şarkıda, onun tarafından bir “cehennem kedisi” veya “sıcak kanlı seks aç bir fahişe” veya bir “keçi” veya “tilki fahişe” veya “vampir” veya “altın” olarak tanımlanıyor. – şov kızı” veya “meskalin üzerinde kurt yemi”. Dylan’a karşı adil olmak için mücadele etmek, bu kitabın evreninde ve bu şarkıların çoğunda, anlatıcıların karşılaştığı adamlar daha iyi değil – şekersiz babalar, krallarla karıştırılan krikolar. Kişisel zamirleri yanmış kibritlerdir.
“Çağdaş Şarkı Felsefesi” neredeyse bir sehpa kitabı büyüklüğünde. Arka dişlerine kadar sanat yönetmenliği yapılmıştır. Fotoğraf araştırmacısı, Noel için en iyi kanunî ilaçları hak ediyor. Eski film kareleri, Life dergisi kapakları, araba reklamları ve küstah dedektif görüntüleri ile dolu, bazıları diğerlerinden daha zeki, bilinçli olarak retro bir lokantanın duvarlarında bulabileceğiniz türden şeyler.
İçine giren işe saygı duyuyorum ama fotoğraflar bazen beni kalabalıklaştırıyor. İki ciltsiz seçenek olmalı – biri küçük, dayanıksız bir dua kitabına benzeyen, şık olmadan basılmış, hiçbir görüntüsü olmayan, biri onu çok uzun süre güneşte bırakmış gibi görünüyor.
Bu, Dylan’ın 2004’te “Chronicles: Volume One”ın yayımlanmasından ve 2016’da Nobel Edebiyat Ödülü’nü kazanmasından bu yana yazdığı ilk yeni kitabıdır. Diğerlerinin yanı sıra “Dunkin’deki tüm ekip”e özel teşekkürlerle Doc Pomus’a ithaf edilmiştir. ‘Çörekler’
“Çağdaş Şarkının Felsefesi”nde felsefe yok, aslında yok. Tesadüfen, sergilenen çok fazla öğrenme var. Dylan, tartıştığı her şarkının her çıkışını, her cover versiyonunu ve YouTube’daki her performansını biliyor gibi görünüyor.
İlk dürtüm kitaptaki şarkılardan oluşan bir çalma listesi yapmaktı, ama Spotify’da zaten birkaç kez yapıldı. Ağaçlara kablolu hoparlörlerle dışarıdan dinlenilmelidir.
Bu kitap, diğerlerinde filtrelenmemiş dehayı bulabildiğinde tanıyan bir deha hakkındadır. Çoğu zaman bu basitlik için bir argümandır. Dylan, “Serbest menzilli, kimyon aşılı, kırmızı tozlu yadigarı azaltmanın tadını çıkarın” diye yazıyor. “Bazen bir BLT’ye sahip olmak ve onunla bitirmek daha iyidir.”
ÇAĞDAŞ ŞARKININ FELSEFESİ | Bob Dylan tarafından | resimli | 339 s. | Simon & Schuster | 45 $
Benimle gelin ve Bob Dylan’ın dolambaçlı yeni kitabı “Çağdaş Song’un Felsefesi”ndeki tümce ve alt bentlerin yağmurunda duralım.
Dylan, Bobby Darin’in “Mack the Knife” ve Webb Pierce’ın “There Stands the Glass”dan Nina Simone’un “Don’t Let Me Be Misunderstood” ve Clash’in “London Calling”ine kadar 66 şarkı topladı ve onlara riffler yazdı.
Uzaktaki bir kaktüsün içinden tarot kartları gibi fırlattığı bu riffler, kendi şarkı sözlerine çok benziyor, o kadar ki bir parçam bunun yeni bir rekor olmasını istedi, bu satırların Dylan’ın 81’inden vızıldayarak geldiğini duymak istedim. -yaşındaki ciğerleri ve onun saçma sapan, dikenli uvulasını geçmiş.
İşte yarısı rastgele seçilen iki seçim:
İlk paragraf Marty Robbins’in “El Paso”su hakkında; ikincisi, Mose Allison’ın “Everybody Cryin’ Mercy”. Neredeyse tüm girişler kulağa böyle geliyor – onlar kehanet. Dylan, iftiralar atarak, güller savurarak, küfürler savurarak, bir sonraki yemeği için didinerek, eve yön vermeden, arka sokaklarda saklanarak (ayy, yanlış şarkıcı), çanları çalarak, şimdi yanlış konuşmayarak bu kitapta yürüyor.
Başka kim böyle geliyor? Dylan yarıkları Amerikan yaşamının göbeğini açar; bağırsakları dürtüyor; bu şarkılardan çok şey çıkarıyor. Tekdüzeliğe karşı tam bir savaş ve olmadığı zamanlar dışında tamamen harika. Ton tekrarlayıcı hale gelir. Çoğu durumda, Dylan’ın yorumlarını değiştirebilir, farklı şarkılara uygulayabilir ve farkı anlayamazsınız. Sonunda tükenmiş görünüyor; o dilin bir kısmını arıyor.
Okumaya devam ediyorsun çünkü o Dylan, çünkü her zaman ürkütücü küçük bir benzin istasyonu, bir Hint kumarhanesi, gezgin bir vaiz ya da bir sonraki köşede frengili yaşlı bir bayan var. Dylan’ın durumunun ne olduğunu bilmek istiyorsunuz. Muhtemelen birinin mezarına mesane dolusu PBR salmak üzere.
Tanrım, bu kitap kurnaz. Örneğin, Little Walter şarkısı “Key to the Highway” hakkında konuşurken, şu yorumu kaçırıyor: “Farklı şehirlere giden birçok anahtar aldım ama henüz hiçbir şeyi gerçekten incelemeyi denemedim.”
Dylan çaresizce epigrammatiktir. “Kaç sandalyeniz olursa olsun, sadece bir kıçınız var” diye yazıyor. Cher şarkısı hakkında: “Çingeneler, serseriler ve hırsızlar, ‘Birlikte akşam yemeği yemek istediğiniz üç tip insan sayın’ sorusunun yanıtı olabilir.”
“Çağdaş Şarkının Felsefesi”ndeki mizah, çoğu zaman tam gaz aydınlatmaya gider. Örneğin, Nudie Cohn olarak da bilinen terzi Nuta Kotlyarenko ve onun yapay elmas kaplı özel kıyafetleri hakkında bir bölümde Dylan, bize Neil Armstrong’un bir Nudie takımına gömüldüğünü ve Nudie’nin kendisinin eskiden Grand Ole Opry’de sahne aldığını söylüyor. bir “10 galonluk yarmulke.”
Carl Perkins’in mavi süet ayakkabılarının suçları çözebileceğini ve kayıp nesneleri bulabileceğini yazıyor. Willie Nelson’ın “Yolda Yeniden” adlı eserinin “New Mexico’daki bir konserden sonra mürettebata yayılan kalıcı bir antibiyotiğe dirençli dozdaki alkış” hakkındaki mısralarıyla daha iyi olup olmayacağını merak ediyor.
Who’s “My Generation”ın bir huzurevindeki 80 yaşındaki bir adamın bakış açısıyla söylendiğini, rock ‘n’ roll’un gerçek elçisinin Elvis’in değil Ricky Nelson olduğunu ve Rosemary Clooney’nin “Come On” şarkısının söylendiğini öne sürüyor. -a My House” sübyancı bir kitle katili hakkındadır. Yale’in “Whiffenpoof Song”unun Bing Crosby versiyonunun bir analizi var.
Bazen sadece şaka yaptığını umarsın. Diğer eleştirmenlerin de belirttiği gibi, bu kitapta bir kadın sorunu var. Bu 66 şarkıdan sadece dördü kadınlara ait. Seks için ödeme yapmak (“Mükemmel aşk değil, ama daha az sorunlu”) ve çoğul evlilik (kadınların da katılması gerektiğini söylüyor) lehine garip argümanlar var.
Neredeyse her kadın, bahsettiği herhangi bir şarkıda, onun tarafından bir “cehennem kedisi” veya “sıcak kanlı seks aç bir fahişe” veya bir “keçi” veya “tilki fahişe” veya “vampir” veya “altın” olarak tanımlanıyor. – şov kızı” veya “meskalin üzerinde kurt yemi”. Dylan’a karşı adil olmak için mücadele etmek, bu kitabın evreninde ve bu şarkıların çoğunda, anlatıcıların karşılaştığı adamlar daha iyi değil – şekersiz babalar, krallarla karıştırılan krikolar. Kişisel zamirleri yanmış kibritlerdir.
“Çağdaş Şarkı Felsefesi” neredeyse bir sehpa kitabı büyüklüğünde. Arka dişlerine kadar sanat yönetmenliği yapılmıştır. Fotoğraf araştırmacısı, Noel için en iyi kanunî ilaçları hak ediyor. Eski film kareleri, Life dergisi kapakları, araba reklamları ve küstah dedektif görüntüleri ile dolu, bazıları diğerlerinden daha zeki, bilinçli olarak retro bir lokantanın duvarlarında bulabileceğiniz türden şeyler.
İçine giren işe saygı duyuyorum ama fotoğraflar bazen beni kalabalıklaştırıyor. İki ciltsiz seçenek olmalı – biri küçük, dayanıksız bir dua kitabına benzeyen, şık olmadan basılmış, hiçbir görüntüsü olmayan, biri onu çok uzun süre güneşte bırakmış gibi görünüyor.
Bu, Dylan’ın 2004’te “Chronicles: Volume One”ın yayımlanmasından ve 2016’da Nobel Edebiyat Ödülü’nü kazanmasından bu yana yazdığı ilk yeni kitabıdır. Diğerlerinin yanı sıra “Dunkin’deki tüm ekip”e özel teşekkürlerle Doc Pomus’a ithaf edilmiştir. ‘Çörekler’
“Çağdaş Şarkının Felsefesi”nde felsefe yok, aslında yok. Tesadüfen, sergilenen çok fazla öğrenme var. Dylan, tartıştığı her şarkının her çıkışını, her cover versiyonunu ve YouTube’daki her performansını biliyor gibi görünüyor.
İlk dürtüm kitaptaki şarkılardan oluşan bir çalma listesi yapmaktı, ama Spotify’da zaten birkaç kez yapıldı. Ağaçlara kablolu hoparlörlerle dışarıdan dinlenilmelidir.
Bu kitap, diğerlerinde filtrelenmemiş dehayı bulabildiğinde tanıyan bir deha hakkındadır. Çoğu zaman bu basitlik için bir argümandır. Dylan, “Serbest menzilli, kimyon aşılı, kırmızı tozlu yadigarı azaltmanın tadını çıkarın” diye yazıyor. “Bazen bir BLT’ye sahip olmak ve onunla bitirmek daha iyidir.”
ÇAĞDAŞ ŞARKININ FELSEFESİ | Bob Dylan tarafından | resimli | 339 s. | Simon & Schuster | 45 $