EKSANTRİK YAŞAMLAR: 21. Yüzyıl Ölüm İlanlarının Daily Telegraph Kitabı,Andrew M.Brown tarafından düzenlendi
Eskiden, öldüğünüzde, istediğiniz şey iyi bir gazetede bir ölüm ilanıydı, tadını çıkarmak için etrafta olmak değil. Akıllı telefonun piyasaya sürülmesinden bu yana, riskler arttı. “Vakladığımda bir son dakika haberi uyarısı aldım,” bazı aşırı başarılı kişiler kesinlikle ötelerde böbürlendi. “Sen nasılsın?”
Bunun gibi gazetelerdeki ölüm ilanları son birkaç on yılda gevşedi. Velcro’nun mucidi olmak gibi özgeçmiş erdemleri hala en önemli şeydir, ancak hareket eden eski bir okul otobüsünü taklit edebilmek gibi methiye erdemleri de giderek daha fazla gizlice içeri giriyor.
Bu ton değişikliğine bir gazete öncülük etti: Londra’daki The Daily Telegraph. Ölüm ilanlarını esasen komik bir biçim olarak ele almak, 1980’lerden başlayarak The Telegraph’ın ilham kaynağıydı.
Gazetenin küstah, gerçeklerle ilgili ölüm ilanları, kült bir okuyucu kitlesine ilham verdi. Başlıklarını “Hilekarlar”, “Kahramanlar ve Maceracılar”, “Donanma Ölüm İlanları”, “Sporlar” vb. başlıklarıyla toplayan kitaplar, garip bir şekilde canlandırıcı, yatmadan önce atılması yenilebilir şeylerden daha iyi.
En son Telegraph koleksiyonunun adı “Eccentric Lives”. Garipler ve neşe domuzları ve özellikle sarhoş ve/veya asabi olanlar hakkında bir kitap ve şimdiye kadarkilerin en iyisi olabilir. İngiliz gazeteci Jessica Mitford, mektuplarında, cenazesinin sloganının “kısalık ve ardından hafiflik” olacağını söyledi. Telgraf benzer kurallara uyuyor gibi görünüyor.
Bildirimler arasında, 1982’de Yorkshire’daki orman tavuğu bozkırının üzerinde bir sıcak hava balonunun uçmasına öfkelenen 17. Viscount Mountgarrett için bir tane var. Av tüfeğiyle balonu ve içindekileri biberlemeye başladı ve pilotun boynuna vurdu. (Diğerleri eğildi.) Mountgarrett para cezasına çarptırıldı ve av tüfeği ruhsatı geçici olarak geri alındı.
Ölüm ilanı, arkadaşlarının Mountgarrett’ı eğlenceli bir karakter olduğu için sevdiğini söyleyerek devam ediyor.
Başka bir cenaze töreni, Londra’nın Shaftesbury Bulvarı’nda tanınmış bir şahsiyet olan – dolgun, dağınık ve her zaman eşyalarıyla dolu plastik torbalar taşıyan – eski bir bohem olan Eileen Fox’a adanmıştır.
Fox, “başkalarının işini kendi işi haline getirdi, bu da çoğu zaman onların yoğun öfkesine yol açtı.” Bir vatansever olarak, “Britannia’yı Yönet” sözünü kıyafetlerini çıkarmadan nadiren duyardı. Popüler bir sinema figüranıydı, “ortaçağ serflerinin sakızlı olduğu kalabalık sahnelerinde uzmanlaşmıştı.”
“İngiliz diplomatlar için sık sık bir tehdit” olan Fox, bir pire tarafından dipten ısırıldığını iddia ederek British Airways’e dava açtı. Aynı zamanda, “cömert bir kadındı, gençlere düşkündü ve yardım etme arzusunda ciddiydi.”
Kitapta çok fazla ünlü yok. Ünlülerden biri, 2018’de ölen the Fall grubunun kavgacı solisti Mark E. Smith.
İyi bir repliği gördüğünde anlayan The Telegraph ölüm ilanında, The Independent için çalışan bir gazetecinin şu sözlerinden alıntı yapıyor: “Mark E. Smith, kalemin kılıçtan keskin olduğuna inanan, her zaman elinde kalem yoktu.”
Bu kitapta pek çok alıngan ve çabuk sinirlenen insan var, bunlara “soğuk bir günde soğuktan şikayet ettiği” akşamdan kalma halleri o kadar kötü olan ünlü bir sarhoş da dahil. gürültü, ses kel kafasına düşen karın yaptığı. Ezra Pound evvel, “sinirlenmeyen, lanet olası değerinde kimseyi” tanımadığını söyledi.
The Telegraph’ın ölüm ilanları serisindeki kitaplardan biri “Rahipler ve Rahipler”e ayrılmıştır. Dini ileri gelenlerin tuhaflıkları eskisi kadar komik değil.
Burada, bir erkek çocuk babası olduğu ortaya çıktıktan sonra ülkeyi terk eden İrlandalı iyi yaşama sahibi Sağ Rahip Eamon Casey’nin ölüm ilanı var. Çocuğun burada “26 yaşında Amerikalı bir boşanmış” olarak tanımlanan annesi, onun yatak odasındaki yeteneklerini sorduğu bir anı yazdı: “Lanet olası bir piskopostu. Bütün bunları nereden öğrenmişti?”
Bu koleksiyonun editörü Andrew M. Brown, gerçek eksantriklerin daha da nadir hale gelmesinden endişe ediyor. Onu okurken, onlardan biri olup olmadığınızı, hatta yakın olup olmadığınızı merak etmekten kendinizi alamıyorsunuz. Bazı günler tanıdığım en eksantrik insan gibi hissediyorum; diğer günler kendimi bir tencerede ıslatılmış fasulye kadar sıkıcı hissediyorum. Belki de benzer duygu dalgalanmalarına sahipsiniz.
Brown, eksantriklerin temel özelliklerinden birinin “bir tür canlılık” olduğunu yazıyor. Deniz kıyısındaki memleketi Rimini’de özellikle kadınlar, turistler arasında o kadar popüler olan Latin aşığı Maurizio Zanfanti’yi ele alalım, her yaz 200 kişiyle, günde yaklaşık iki kez yattı.
Sıraya gireceklerdi ve onları yüzüstü bırakamayacağını hissetti. “Yoğun mağara adamı tarzı saçları” ve “tıknaz altın zincirleri, bronzlaşmış gövdesi ve kıllı göğsü” ile o kadar kibar ve komikti ki, kadın grupları yeniden birleşme partileri için geri dönerdi.
The Telegraph’ın bildirdiğine göre Zanfanti, “25 yaşındaki Rumen bir kadınla seviştikten birkaç saniye sonra, ailesine ait küçük bir şeftali bahçesine park halindeki Mitsubishi Pajero 4×4’ünde sabah saat iki civarında kalp krizinden öldü. alarmı kaldırdı.” 62 yaşındaydı.
Bazen bu ölüm ilanlarındaki unutulmaz kısımlar küçük şeylerdir. 1978’den 1983’e kadar Oxford’da şiir profesörü olan John Jones, hiçbir zaman not istemeyen, özellikle parlak bir öğretim görevlisiydi. Ayrıca dayanılmaz derecede kibirli olduğu da biliniyordu.
Eşi Jean, Iris Murdoch’un hayran olduğu bir ressamdı. Jean bunamaya başladığında, Jones’un solu parçalandı. Yine de okuyoruz:
EKSANTRİK YAŞAMLAR: 21. Yüzyıl Ölüm İlanlarının Daily Telegraph Kitabı | Andrew M. Brown tarafından düzenlendi | 250 sayfa | tek boynuzlu at | 37,95 dolar
Eskiden, öldüğünüzde, istediğiniz şey iyi bir gazetede bir ölüm ilanıydı, tadını çıkarmak için etrafta olmak değil. Akıllı telefonun piyasaya sürülmesinden bu yana, riskler arttı. “Vakladığımda bir son dakika haberi uyarısı aldım,” bazı aşırı başarılı kişiler kesinlikle ötelerde böbürlendi. “Sen nasılsın?”
Bunun gibi gazetelerdeki ölüm ilanları son birkaç on yılda gevşedi. Velcro’nun mucidi olmak gibi özgeçmiş erdemleri hala en önemli şeydir, ancak hareket eden eski bir okul otobüsünü taklit edebilmek gibi methiye erdemleri de giderek daha fazla gizlice içeri giriyor.
Bu ton değişikliğine bir gazete öncülük etti: Londra’daki The Daily Telegraph. Ölüm ilanlarını esasen komik bir biçim olarak ele almak, 1980’lerden başlayarak The Telegraph’ın ilham kaynağıydı.
Gazetenin küstah, gerçeklerle ilgili ölüm ilanları, kült bir okuyucu kitlesine ilham verdi. Başlıklarını “Hilekarlar”, “Kahramanlar ve Maceracılar”, “Donanma Ölüm İlanları”, “Sporlar” vb. başlıklarıyla toplayan kitaplar, garip bir şekilde canlandırıcı, yatmadan önce atılması yenilebilir şeylerden daha iyi.
En son Telegraph koleksiyonunun adı “Eccentric Lives”. Garipler ve neşe domuzları ve özellikle sarhoş ve/veya asabi olanlar hakkında bir kitap ve şimdiye kadarkilerin en iyisi olabilir. İngiliz gazeteci Jessica Mitford, mektuplarında, cenazesinin sloganının “kısalık ve ardından hafiflik” olacağını söyledi. Telgraf benzer kurallara uyuyor gibi görünüyor.
Bildirimler arasında, 1982’de Yorkshire’daki orman tavuğu bozkırının üzerinde bir sıcak hava balonunun uçmasına öfkelenen 17. Viscount Mountgarrett için bir tane var. Av tüfeğiyle balonu ve içindekileri biberlemeye başladı ve pilotun boynuna vurdu. (Diğerleri eğildi.) Mountgarrett para cezasına çarptırıldı ve av tüfeği ruhsatı geçici olarak geri alındı.
Ölüm ilanı, arkadaşlarının Mountgarrett’ı eğlenceli bir karakter olduğu için sevdiğini söyleyerek devam ediyor.
Başka bir cenaze töreni, Londra’nın Shaftesbury Bulvarı’nda tanınmış bir şahsiyet olan – dolgun, dağınık ve her zaman eşyalarıyla dolu plastik torbalar taşıyan – eski bir bohem olan Eileen Fox’a adanmıştır.
Fox, “başkalarının işini kendi işi haline getirdi, bu da çoğu zaman onların yoğun öfkesine yol açtı.” Bir vatansever olarak, “Britannia’yı Yönet” sözünü kıyafetlerini çıkarmadan nadiren duyardı. Popüler bir sinema figüranıydı, “ortaçağ serflerinin sakızlı olduğu kalabalık sahnelerinde uzmanlaşmıştı.”
“İngiliz diplomatlar için sık sık bir tehdit” olan Fox, bir pire tarafından dipten ısırıldığını iddia ederek British Airways’e dava açtı. Aynı zamanda, “cömert bir kadındı, gençlere düşkündü ve yardım etme arzusunda ciddiydi.”
Kitapta çok fazla ünlü yok. Ünlülerden biri, 2018’de ölen the Fall grubunun kavgacı solisti Mark E. Smith.
İyi bir repliği gördüğünde anlayan The Telegraph ölüm ilanında, The Independent için çalışan bir gazetecinin şu sözlerinden alıntı yapıyor: “Mark E. Smith, kalemin kılıçtan keskin olduğuna inanan, her zaman elinde kalem yoktu.”
Bu kitapta pek çok alıngan ve çabuk sinirlenen insan var, bunlara “soğuk bir günde soğuktan şikayet ettiği” akşamdan kalma halleri o kadar kötü olan ünlü bir sarhoş da dahil. gürültü, ses kel kafasına düşen karın yaptığı. Ezra Pound evvel, “sinirlenmeyen, lanet olası değerinde kimseyi” tanımadığını söyledi.
The Telegraph’ın ölüm ilanları serisindeki kitaplardan biri “Rahipler ve Rahipler”e ayrılmıştır. Dini ileri gelenlerin tuhaflıkları eskisi kadar komik değil.
Burada, bir erkek çocuk babası olduğu ortaya çıktıktan sonra ülkeyi terk eden İrlandalı iyi yaşama sahibi Sağ Rahip Eamon Casey’nin ölüm ilanı var. Çocuğun burada “26 yaşında Amerikalı bir boşanmış” olarak tanımlanan annesi, onun yatak odasındaki yeteneklerini sorduğu bir anı yazdı: “Lanet olası bir piskopostu. Bütün bunları nereden öğrenmişti?”
Bu koleksiyonun editörü Andrew M. Brown, gerçek eksantriklerin daha da nadir hale gelmesinden endişe ediyor. Onu okurken, onlardan biri olup olmadığınızı, hatta yakın olup olmadığınızı merak etmekten kendinizi alamıyorsunuz. Bazı günler tanıdığım en eksantrik insan gibi hissediyorum; diğer günler kendimi bir tencerede ıslatılmış fasulye kadar sıkıcı hissediyorum. Belki de benzer duygu dalgalanmalarına sahipsiniz.
Brown, eksantriklerin temel özelliklerinden birinin “bir tür canlılık” olduğunu yazıyor. Deniz kıyısındaki memleketi Rimini’de özellikle kadınlar, turistler arasında o kadar popüler olan Latin aşığı Maurizio Zanfanti’yi ele alalım, her yaz 200 kişiyle, günde yaklaşık iki kez yattı.
Sıraya gireceklerdi ve onları yüzüstü bırakamayacağını hissetti. “Yoğun mağara adamı tarzı saçları” ve “tıknaz altın zincirleri, bronzlaşmış gövdesi ve kıllı göğsü” ile o kadar kibar ve komikti ki, kadın grupları yeniden birleşme partileri için geri dönerdi.
The Telegraph’ın bildirdiğine göre Zanfanti, “25 yaşındaki Rumen bir kadınla seviştikten birkaç saniye sonra, ailesine ait küçük bir şeftali bahçesine park halindeki Mitsubishi Pajero 4×4’ünde sabah saat iki civarında kalp krizinden öldü. alarmı kaldırdı.” 62 yaşındaydı.
Bazen bu ölüm ilanlarındaki unutulmaz kısımlar küçük şeylerdir. 1978’den 1983’e kadar Oxford’da şiir profesörü olan John Jones, hiçbir zaman not istemeyen, özellikle parlak bir öğretim görevlisiydi. Ayrıca dayanılmaz derecede kibirli olduğu da biliniyordu.
Eşi Jean, Iris Murdoch’un hayran olduğu bir ressamdı. Jean bunamaya başladığında, Jones’un solu parçalandı. Yine de okuyoruz:
EKSANTRİK YAŞAMLAR: 21. Yüzyıl Ölüm İlanlarının Daily Telegraph Kitabı | Andrew M. Brown tarafından düzenlendi | 250 sayfa | tek boynuzlu at | 37,95 dolar