BU GİBİ KÜÇÜK ŞEYLER
Claire Keegan tarafından
Küçücük bir şeyin kendisi – tam ölçekli bir roman olarak arsızca paketlenmiş bir yaşam kesiti romanı – Claire Keegan’ın “Bunlar Gibi Küçük Şeyler” 1985’te Noel’den hemen önce İrlanda’da küçük bir köyde geçiyor. işçinin günlük rutini, ülkenin Magdalene çamaşırhanelerinin oluşturduğu korkunç gölgeyle buluşuyor.
1700’lerden 1990’lara kadar süren ve tipik olarak İrlanda hükümetinin desteğiyle Katolik rahibeler tarafından yönetilen bu gizli kurumlarda, sözde “düşmüş” kızlar ve kadınlar hapsedildi, çalıştırıldı ve istismara uğradı, çocukları genellikle onlardan alındı. ve ihmal edildi, hatta öldürüldü. 2014 yılında, County Galway kasabası Tuam’daki bir fosseptik içinde yaklaşık 800 bebek ve çocuğun kalıntılarını içeren bir toplu mezar ortaya çıkarıldı. Sadece son on yılda Katolik Kilisesi ve İrlanda toplumu, yaklaşık 30.000 kadının hapsedildiği çamaşırhanelerin dehşetiyle yüzleşmeye başladı.
“Bunlar Gibi Küçük Şeyler”deki kurgusal köylüler için ve okuyucuları için, bu çamaşırhanelerin hayaleti ilk başta uçup gidiyor – bir sonraki güneş ışığına çıkmadan önce, refleks bir titreme ile çabucak içinden geçtiğiniz bir soğuk şoku. Bill Furlong adında bir kömür ve kereste tüccarı olan kahramanın kendisi, 16 yaşında “hamile kalan” ve Protestan işvereninin hayırseverliği aracılığıyla bir Magdalene evinin eziyetinden kaçınan, evlenmemiş bir Katolik annenin oğludur. Artık kendi kızları olan bir yetişkin olan Furlong, bir gün rahibelerin sefil suçlamalarından birinin dondurucu bir kulübede kilitli olduğunu bulduğunda, kömür dağıtım turlarına çıkıyor. Kızı manastıra götürür ve zalim Baş Rahibe ile dolu bir fincan çayı paylaşır. Eninde sonunda kızı kurtarmaya mı yoksa kaderine terk etmeye mi karar vermesi gerekecek, topluluğunun geri kalanının şüphesiz tercih edeceği gibi görmezden gelmek zorunda kalacağı açık.
Keegan’ın İrlanda kasabasında çok az modernite var. Jeep’ler ve havaalanlarından ve 1980’lerin İngiliz TV şovlarından “Büyük ve Küçük Tüm Yaratıklar”dan bahsetmek dışında, Sanayi Devrimi’nden daha yeni teknolojilerin, deyimlerin veya trendlerin kanıtlarını zar zor görüyoruz. Hikayeyi okurken, kendi gençlik yıllarımda bir set yerine, 19. yüzyıldan kalma bir manzaraya dalmış hissettim. Pac-Man ve “Purple Rain” ve Madonna yerine, referanslar tersaneler ve Dickens, antrasit, ev yapımı meyveli kekler ve 1842’den kalma bir kabızlık ilacı olan Beechams Powder’dır.
İrlandalılığın bu tür ev gibi tuhaf ifadesi oldukça tanıdık bir mecazdır, ancak burada muhtemelen yeterince doğrudur: Ülke, geçmişte, prezervatif satın almak için bir doktor reçetesinin gerekli olduğu 1985’te hâlâ batmıştı. Keegan’ın bu kehribar içine hapsolmuş dünyayı betimlediği gibi düzyazısı hem nostaljik hem de pratiktir: Köy yaşamının kapsamı küçük olabilir, ancak dokusu zengindir. Komşular misafirperver. Müşteriler Furlong hediyeleri verir. Kişilerarası temas anları, çoğumuz için geçmişte kalmış bir topluluk duygusunun kararan mücevherleri gibi parıldar.
Ancak Keegan’ın ima ettiği tuhaflık, çürümeye karşı bir kaplamadır. Çekici, al ve ver, gizlenen sert uyarıların ve sosyopatik bir empati eksikliğinin altında; Furlong’un gerçek, orta sınıf bir beş çocuk annesi olan karısı Eileen bile, başkalarının çektiği acıların gerçekliğini düşünmeyi reddediyor. Ve böylece kasaba, en savunmasız sakinlerine karşı vahşi suçların engellenmeden devam etmesine izin veriyor.
Merakla, Keegan, Furlong’u isteksiz ama iyi kalpli bir kahraman ve etrafındaki kadınları büyük ölçüde kolaylaştırıcı ve korkak olarak göstererek – kendi çocuklarını koruyor, ancak başka türlü hiçbir kötülük görmüyor – Keegan neredeyse bu toplulukta kadınların olduğunu öne sürüyor gibi görünüyor. en şiddetli şekilde kendi ıstırabını sürdürmeye karıştı. Sadece rahibelerin kendileri değil, aynı zamanda suçları bilen ve inatla yüzlerini çeviren Eileen gibi dedikodular ve seyirciler ve baskı altındaki ve korkak burjuvalar da.
Ursula K. Le Guin’in “Omelas’tan Uzaklaşanlar” hikayesinde olduğu gibi, bu İrlanda neşesi günah keçilerinin sefaletine bağlı bir yer.
Claire Keegan tarafından
Küçücük bir şeyin kendisi – tam ölçekli bir roman olarak arsızca paketlenmiş bir yaşam kesiti romanı – Claire Keegan’ın “Bunlar Gibi Küçük Şeyler” 1985’te Noel’den hemen önce İrlanda’da küçük bir köyde geçiyor. işçinin günlük rutini, ülkenin Magdalene çamaşırhanelerinin oluşturduğu korkunç gölgeyle buluşuyor.
1700’lerden 1990’lara kadar süren ve tipik olarak İrlanda hükümetinin desteğiyle Katolik rahibeler tarafından yönetilen bu gizli kurumlarda, sözde “düşmüş” kızlar ve kadınlar hapsedildi, çalıştırıldı ve istismara uğradı, çocukları genellikle onlardan alındı. ve ihmal edildi, hatta öldürüldü. 2014 yılında, County Galway kasabası Tuam’daki bir fosseptik içinde yaklaşık 800 bebek ve çocuğun kalıntılarını içeren bir toplu mezar ortaya çıkarıldı. Sadece son on yılda Katolik Kilisesi ve İrlanda toplumu, yaklaşık 30.000 kadının hapsedildiği çamaşırhanelerin dehşetiyle yüzleşmeye başladı.
“Bunlar Gibi Küçük Şeyler”deki kurgusal köylüler için ve okuyucuları için, bu çamaşırhanelerin hayaleti ilk başta uçup gidiyor – bir sonraki güneş ışığına çıkmadan önce, refleks bir titreme ile çabucak içinden geçtiğiniz bir soğuk şoku. Bill Furlong adında bir kömür ve kereste tüccarı olan kahramanın kendisi, 16 yaşında “hamile kalan” ve Protestan işvereninin hayırseverliği aracılığıyla bir Magdalene evinin eziyetinden kaçınan, evlenmemiş bir Katolik annenin oğludur. Artık kendi kızları olan bir yetişkin olan Furlong, bir gün rahibelerin sefil suçlamalarından birinin dondurucu bir kulübede kilitli olduğunu bulduğunda, kömür dağıtım turlarına çıkıyor. Kızı manastıra götürür ve zalim Baş Rahibe ile dolu bir fincan çayı paylaşır. Eninde sonunda kızı kurtarmaya mı yoksa kaderine terk etmeye mi karar vermesi gerekecek, topluluğunun geri kalanının şüphesiz tercih edeceği gibi görmezden gelmek zorunda kalacağı açık.
Keegan’ın İrlanda kasabasında çok az modernite var. Jeep’ler ve havaalanlarından ve 1980’lerin İngiliz TV şovlarından “Büyük ve Küçük Tüm Yaratıklar”dan bahsetmek dışında, Sanayi Devrimi’nden daha yeni teknolojilerin, deyimlerin veya trendlerin kanıtlarını zar zor görüyoruz. Hikayeyi okurken, kendi gençlik yıllarımda bir set yerine, 19. yüzyıldan kalma bir manzaraya dalmış hissettim. Pac-Man ve “Purple Rain” ve Madonna yerine, referanslar tersaneler ve Dickens, antrasit, ev yapımı meyveli kekler ve 1842’den kalma bir kabızlık ilacı olan Beechams Powder’dır.
İrlandalılığın bu tür ev gibi tuhaf ifadesi oldukça tanıdık bir mecazdır, ancak burada muhtemelen yeterince doğrudur: Ülke, geçmişte, prezervatif satın almak için bir doktor reçetesinin gerekli olduğu 1985’te hâlâ batmıştı. Keegan’ın bu kehribar içine hapsolmuş dünyayı betimlediği gibi düzyazısı hem nostaljik hem de pratiktir: Köy yaşamının kapsamı küçük olabilir, ancak dokusu zengindir. Komşular misafirperver. Müşteriler Furlong hediyeleri verir. Kişilerarası temas anları, çoğumuz için geçmişte kalmış bir topluluk duygusunun kararan mücevherleri gibi parıldar.
Ancak Keegan’ın ima ettiği tuhaflık, çürümeye karşı bir kaplamadır. Çekici, al ve ver, gizlenen sert uyarıların ve sosyopatik bir empati eksikliğinin altında; Furlong’un gerçek, orta sınıf bir beş çocuk annesi olan karısı Eileen bile, başkalarının çektiği acıların gerçekliğini düşünmeyi reddediyor. Ve böylece kasaba, en savunmasız sakinlerine karşı vahşi suçların engellenmeden devam etmesine izin veriyor.
Merakla, Keegan, Furlong’u isteksiz ama iyi kalpli bir kahraman ve etrafındaki kadınları büyük ölçüde kolaylaştırıcı ve korkak olarak göstererek – kendi çocuklarını koruyor, ancak başka türlü hiçbir kötülük görmüyor – Keegan neredeyse bu toplulukta kadınların olduğunu öne sürüyor gibi görünüyor. en şiddetli şekilde kendi ıstırabını sürdürmeye karıştı. Sadece rahibelerin kendileri değil, aynı zamanda suçları bilen ve inatla yüzlerini çeviren Eileen gibi dedikodular ve seyirciler ve baskı altındaki ve korkak burjuvalar da.
Ursula K. Le Guin’in “Omelas’tan Uzaklaşanlar” hikayesinde olduğu gibi, bu İrlanda neşesi günah keçilerinin sefaletine bağlı bir yer.