Ahlaki olarak bozulmuş, mega zengin bir medya ailesini anlatan HBO dizisi “Succession”ın o kadar hayranıyım ki, tema şarkısını duşta mırıldandım ve harika pantolon takımları giymeye başladım. Bu yüzden, ailenin zalim reisi Logan Roy’u oynayan Brian Cox’un yeni anı kitabı “Putting the Rabbit in the Hat”i aldığımda, 4. Sezon için uzun süredir beklediğim süre boyunca haberlerin beni ele geçirmesi için çaresizdim.
Pek çoğu yok. Cox, şova yeni gelen bir yönetmenin, en küçük oğlunu oynayan ve senaryoyu karıştırmada usta olan Kieran Culkin’e vermesini sert bir şekilde yazıyor: “ yavaşla. “Şimdi, bu, önceki iki sezon boyunca karakterinin sunum kalıplarını kalibre etmiş bir oyuncu,” diye gürledi yazar, ya da ben öyle hayal ediyorum (Roy olarak, o büyük bir gök gürültüsü). “Birdenbire gitmeyecek yavaşla sırf ona bir not verdiğiniz için. ”
Cox ayrıca, Jeremy Strong’un Logan’ın ortanca oğlu Kendall karakterine girmek için kullandığı yoğun, Metod benzeri “süreç” ile gerçekten ilgili olmadığını da itiraf ediyor. Taraftarlar Strong’un taktiklerini The New Yorker’da yayınlanan ve Aralık’ta yayınlandıktan sonra haftalarca üzerinde konuşulan bir profilinden zaten biliyorlardı. Bazıları, Strong’un işçi sınıfı geçmişine yönelik makalede, Yale’den isimsiz bir sınıf arkadaşının, onun “kariyerist yönelimine hayret etmiş” olması da dahil olmak üzere, küçümseme olarak algılandı. ”
Hararetli tartışma büyüleyici ve şaşırtıcıydı. Oyunculuk ne zaman bu kadar heyecan verici ve tutkulu hale geldi? Bir zamanlar işçi sınıfı geçmişi, Hollywood’un başarı anlatısının önemli bir unsuru değil miydi – kurtarıcı ajan veya stüdyo yöneticisi figürü tarafından dışarı atılmak, keşfedilmek ve baştan yaratılmak? Cary Grant’i (bir terzinin baskı makinesinin oğlu olan Archibald Leach doğumlu), Lana Turner’ı (madencinin kızı), Ava Gardner’ı (ortakçıların çocuğu) ve geçmişin diğer tüm çekici figürlerini düşünün.
Mütevazı bir arka plan, İngiliz sahnesinin önde gelen adamlarından Amerika’nın en üretken ve tutarlı karakter oyuncularından birine giden Cox’u engellemedi – bazen “işte çalışan oyuncu” olarak adlandırılan, ancak şu anda nüfuzu var. bir şoför, güzel oteller ve çift kişilik bir karavan için pazarlık yapın. Kusursuz yardımcı oyuncu Cox’u kimse kurtaramadı. Hollywood yıldızlığı konusunda, “Bunun benim basketbol sahası olmadığını biliyordum,” diye omuz silkiyor. “Üstelik ben çok kısayım. Biri onu “Pota”yı yönetmesi için Moskova’ya kadar takip eden, diğeri ise “Kral Lear”ın meydan okumaları hakkında daha önce iki anı yazdı. 75 yaşında değerlendirildiğinde, kışın aslan olmaktan çok (aslında Narnia filmlerinde Aslan’ın sesi olarak kovuldu), sonunda dörtnala zafere ulaşabilen deneyimli bir beygir gibi.
Cox, ara sıra yerel yonga dükkanından meyilli parçalar için dilenmek zorunda kalan beş çocuğun en küçüğü olarak Dundee, İskoçya’daki kökenleri hakkında etkileyici bir şekilde yazıyor. Ailesi bir dans salonunda buluştu; annesi jüt fabrikalarında iplikçiydi ve birçok kez düşük yaptı ve akıl hastalığı geçirdi; Dükkan sahibi ve sosyalist olan babası Brian 8 yaşındayken öldü. Cenazeye götürülmek yerine televizyonun önüne atılmak biçimlendiriciydi. Daha sonra filmlere kaçışlar da öyleydi, özellikle Albert Finney’in oynadığı “Saturday Night and Sunday Morning” (1960) gibi: “tamamen misafir odalarındaki lüks insanların yaşamlarıyla ya da uzaklarda asilce mücadeleyle ilgili olmayan bir film- kapalı yerlerde ya da hastane koğuşlarında hafiften eğlenceli yüksek şakalar var,” diye yazıyor Cox. “Her şey işçi sınıfı insanlarla ilgiliydi – bizim gibi insanlar. ” Nazik bir öğretmen ona yerel repertuar tiyatrosunda bir gofer konserinden bahsetti ve patlama, evdeydi.
Cox, Londra Müzik ve Dramatik Sanat Akademisi’ne devam etti ve Royal Court gibi saygın salonlarda performans sergiledi, klasikleri öğrendi, ancak aynı zamanda öfkeli genç adamın yükselişi ve oyun yazarı John Osborne liderliğindeki mutfak lavabosu gerçekçiliği ile güzelce ilerledi. kiminle arkadaş oldu. Çok geçmeden Finney de dahil olmak üzere tanrılarıyla çalışmaya başladı.
Muhteşem hasta tiyatronun pandemi tarafından deli gömleğine büründüğü bir zamanda, onu tüm dağınık yüzyıl ortası ihtişamıyla geri çağırmak yüreklendirici ve biraz da hüzünlü. Cox, şaşkın bir Lynn Redgrave’in peruğunu kabarttı; kuliste Prenses Margaret tarafından hissedildi; Laurence Olivier için seçmelere giderken bir uçak kazasında ölmekten kıl payı kurtuldu. Yıllar sonra, tekerlekli sandalyede Lear olarak, metal tacını Ulusal Tiyatro’da ilk sıraya “frizbiyle” geçirerek bir seyirciyi yaraladı. Bir keresinde çıplak bir yoga sahnesinde testislerini tehlikeye atmıştı. Daha zayıf yıllarda, bikini ağdaları rezervasyonu yaptı ve kiralık bir dairede bir hamamböceği ordusuyla birlikte yaşadı. Sarhoşluk çoktu; “Hamlet”te rahibi oynayan bir oyuncu o kadar duygulandı ki, Ophelia’nın mezarına düştü.
Esrar içmeyi tercih eden Cox, biraz başıboş dolaşabilir. Eğer zaman tekrar zorlaşırsa, onun bir uyku uygulaması için yatmadan önce hikayeler yazdığını hayal etmek kolay. Tüm putperestliği küçümseyerek tuzlar. Kevin Spacey hakkında: “Harika bir yetenek ama aptal, aptal bir adam. ” Steven Seagal hakkında: “Gerçek hayatta ekranda göründüğü kadar gülünç. ” Quentin Tarantino hakkında: “Onun işini değersiz buluyorum. Hepsi yüzeysel. (Teklif edilirse rol alırdı.) Woody Allen’a karşı daha yumuşak, 40’lı yaşlarındayken 18 yaşında bir kızla çıkıyor. “Görünüşe göre bu kitaptaki herkes ya öldü ya da iptal edildi,” diye üzülerek not ediyor. “İyi bir ölüm” yapmakla meşgul, arkadaşlarının sonlarını neredeyse klinik bir zevkle kataloglamakla meşgul (kanser, amfizem, intihar, kurbanı “çakıl taşlarının üzerinden atacak kadar büyük bir kalp krizi”).
Birçok aktör gibi, Cox da tahtalarda kişisel hayatında olduğundan daha çevik yürüyor. İlk karısının ölü doğan ikizleri ve kızlarının anoreksiyası gibi aile trajedilerine tam olarak hazır olmadığını itiraf ediyor. “Ve bu benim kusurum,” diyor. “Bu yokluk eğilimi, bu ortadan kalkma ihtiyacı. ” Logan rolünü kısmen seviyor çünkü gök gürültüsü olmadığında “dizginlenmiş ve şişelenmiş durumda. ” Ama sayfada, en azından, o var, canlı ve dökülüyor, ancak kendine özgü çapaklarının ipuçları sizi sesli kitap yerine yönlendirebilir.
Pek çoğu yok. Cox, şova yeni gelen bir yönetmenin, en küçük oğlunu oynayan ve senaryoyu karıştırmada usta olan Kieran Culkin’e vermesini sert bir şekilde yazıyor: “ yavaşla. “Şimdi, bu, önceki iki sezon boyunca karakterinin sunum kalıplarını kalibre etmiş bir oyuncu,” diye gürledi yazar, ya da ben öyle hayal ediyorum (Roy olarak, o büyük bir gök gürültüsü). “Birdenbire gitmeyecek yavaşla sırf ona bir not verdiğiniz için. ”
Cox ayrıca, Jeremy Strong’un Logan’ın ortanca oğlu Kendall karakterine girmek için kullandığı yoğun, Metod benzeri “süreç” ile gerçekten ilgili olmadığını da itiraf ediyor. Taraftarlar Strong’un taktiklerini The New Yorker’da yayınlanan ve Aralık’ta yayınlandıktan sonra haftalarca üzerinde konuşulan bir profilinden zaten biliyorlardı. Bazıları, Strong’un işçi sınıfı geçmişine yönelik makalede, Yale’den isimsiz bir sınıf arkadaşının, onun “kariyerist yönelimine hayret etmiş” olması da dahil olmak üzere, küçümseme olarak algılandı. ”
Hararetli tartışma büyüleyici ve şaşırtıcıydı. Oyunculuk ne zaman bu kadar heyecan verici ve tutkulu hale geldi? Bir zamanlar işçi sınıfı geçmişi, Hollywood’un başarı anlatısının önemli bir unsuru değil miydi – kurtarıcı ajan veya stüdyo yöneticisi figürü tarafından dışarı atılmak, keşfedilmek ve baştan yaratılmak? Cary Grant’i (bir terzinin baskı makinesinin oğlu olan Archibald Leach doğumlu), Lana Turner’ı (madencinin kızı), Ava Gardner’ı (ortakçıların çocuğu) ve geçmişin diğer tüm çekici figürlerini düşünün.
Mütevazı bir arka plan, İngiliz sahnesinin önde gelen adamlarından Amerika’nın en üretken ve tutarlı karakter oyuncularından birine giden Cox’u engellemedi – bazen “işte çalışan oyuncu” olarak adlandırılan, ancak şu anda nüfuzu var. bir şoför, güzel oteller ve çift kişilik bir karavan için pazarlık yapın. Kusursuz yardımcı oyuncu Cox’u kimse kurtaramadı. Hollywood yıldızlığı konusunda, “Bunun benim basketbol sahası olmadığını biliyordum,” diye omuz silkiyor. “Üstelik ben çok kısayım. Biri onu “Pota”yı yönetmesi için Moskova’ya kadar takip eden, diğeri ise “Kral Lear”ın meydan okumaları hakkında daha önce iki anı yazdı. 75 yaşında değerlendirildiğinde, kışın aslan olmaktan çok (aslında Narnia filmlerinde Aslan’ın sesi olarak kovuldu), sonunda dörtnala zafere ulaşabilen deneyimli bir beygir gibi.
Cox, ara sıra yerel yonga dükkanından meyilli parçalar için dilenmek zorunda kalan beş çocuğun en küçüğü olarak Dundee, İskoçya’daki kökenleri hakkında etkileyici bir şekilde yazıyor. Ailesi bir dans salonunda buluştu; annesi jüt fabrikalarında iplikçiydi ve birçok kez düşük yaptı ve akıl hastalığı geçirdi; Dükkan sahibi ve sosyalist olan babası Brian 8 yaşındayken öldü. Cenazeye götürülmek yerine televizyonun önüne atılmak biçimlendiriciydi. Daha sonra filmlere kaçışlar da öyleydi, özellikle Albert Finney’in oynadığı “Saturday Night and Sunday Morning” (1960) gibi: “tamamen misafir odalarındaki lüks insanların yaşamlarıyla ya da uzaklarda asilce mücadeleyle ilgili olmayan bir film- kapalı yerlerde ya da hastane koğuşlarında hafiften eğlenceli yüksek şakalar var,” diye yazıyor Cox. “Her şey işçi sınıfı insanlarla ilgiliydi – bizim gibi insanlar. ” Nazik bir öğretmen ona yerel repertuar tiyatrosunda bir gofer konserinden bahsetti ve patlama, evdeydi.
Cox, Londra Müzik ve Dramatik Sanat Akademisi’ne devam etti ve Royal Court gibi saygın salonlarda performans sergiledi, klasikleri öğrendi, ancak aynı zamanda öfkeli genç adamın yükselişi ve oyun yazarı John Osborne liderliğindeki mutfak lavabosu gerçekçiliği ile güzelce ilerledi. kiminle arkadaş oldu. Çok geçmeden Finney de dahil olmak üzere tanrılarıyla çalışmaya başladı.
Muhteşem hasta tiyatronun pandemi tarafından deli gömleğine büründüğü bir zamanda, onu tüm dağınık yüzyıl ortası ihtişamıyla geri çağırmak yüreklendirici ve biraz da hüzünlü. Cox, şaşkın bir Lynn Redgrave’in peruğunu kabarttı; kuliste Prenses Margaret tarafından hissedildi; Laurence Olivier için seçmelere giderken bir uçak kazasında ölmekten kıl payı kurtuldu. Yıllar sonra, tekerlekli sandalyede Lear olarak, metal tacını Ulusal Tiyatro’da ilk sıraya “frizbiyle” geçirerek bir seyirciyi yaraladı. Bir keresinde çıplak bir yoga sahnesinde testislerini tehlikeye atmıştı. Daha zayıf yıllarda, bikini ağdaları rezervasyonu yaptı ve kiralık bir dairede bir hamamböceği ordusuyla birlikte yaşadı. Sarhoşluk çoktu; “Hamlet”te rahibi oynayan bir oyuncu o kadar duygulandı ki, Ophelia’nın mezarına düştü.
Esrar içmeyi tercih eden Cox, biraz başıboş dolaşabilir. Eğer zaman tekrar zorlaşırsa, onun bir uyku uygulaması için yatmadan önce hikayeler yazdığını hayal etmek kolay. Tüm putperestliği küçümseyerek tuzlar. Kevin Spacey hakkında: “Harika bir yetenek ama aptal, aptal bir adam. ” Steven Seagal hakkında: “Gerçek hayatta ekranda göründüğü kadar gülünç. ” Quentin Tarantino hakkında: “Onun işini değersiz buluyorum. Hepsi yüzeysel. (Teklif edilirse rol alırdı.) Woody Allen’a karşı daha yumuşak, 40’lı yaşlarındayken 18 yaşında bir kızla çıkıyor. “Görünüşe göre bu kitaptaki herkes ya öldü ya da iptal edildi,” diye üzülerek not ediyor. “İyi bir ölüm” yapmakla meşgul, arkadaşlarının sonlarını neredeyse klinik bir zevkle kataloglamakla meşgul (kanser, amfizem, intihar, kurbanı “çakıl taşlarının üzerinden atacak kadar büyük bir kalp krizi”).
Birçok aktör gibi, Cox da tahtalarda kişisel hayatında olduğundan daha çevik yürüyor. İlk karısının ölü doğan ikizleri ve kızlarının anoreksiyası gibi aile trajedilerine tam olarak hazır olmadığını itiraf ediyor. “Ve bu benim kusurum,” diyor. “Bu yokluk eğilimi, bu ortadan kalkma ihtiyacı. ” Logan rolünü kısmen seviyor çünkü gök gürültüsü olmadığında “dizginlenmiş ve şişelenmiş durumda. ” Ama sayfada, en azından, o var, canlı ve dökülüyor, ancak kendine özgü çapaklarının ipuçları sizi sesli kitap yerine yönlendirebilir.